Implantologia

Implant jest sztucznym (przeważnie tytanowym) korzeniem, który wykorzystywany jest do osadzenia korony protetycznej (uzupełniającej utracony ząb), mostu (uzupełniającego kilka zębów) lub protezy częściowej/ całkowitej.

Leczenie implantologiczne obejmuje zabiegi chirurgiczne i protetyczne.

Pierwszy zabieg chirurgiczny polega na wprowadzeniu implantu. Wprowadzenie implantu na ogół wymaga wykonania dodatkowej rekonstrukcji kości w wymiarze poziomym i /lub pionowym. Jeżeli ubytek kości jest znaczny, w pierwszej kolejności wykonuje się zabieg rekonstrukcyjny, zaś implant wprowadza się po 4-9 miesiącach.

Stan po urazie, 2005 r. – pionowe złamanie lewego siekacza centralnego; ząb został zakwalifikowany do usunięcia.

Kilkanaście lat po leczeniu – lewy siekacz centralny uzupełniony z wykorzystaniem implantu.

Rodzaje zabiegów regeneracji kości:

1. Sterowana regeneracja kości/przeszczep kości. Do zabiegu wykorzystuje się: kość własną pacjenta w postaci bloków kostnych i/lub wiórów kostnych, przeszczepy kostne od innych dawców oraz biomateriały – pochodne kości wytwarzane z kości ludzkiej/zwierzęcej oraz syntetyczne. Ponadto stosowane są błony zaporowe – nieresorbowalne (ze szkieletem tytanowym, siatki tytanowe), resorbowalne (głównie kolagenowe). Błony nieresorbowalne usuwane są podczas zabiegu implantacji, zaś błony resorbowalne ulegają enzymatycznej degradacji. W przypadku poziomego ubytku kości częściej stosuje się materiały w postaci wiórów/granulatu i błony resorbowalne. W przypadku pionowego lub złożonego (poziomego i pionowego) ubytku kości konieczne jest stosowanie bloków kostnych (często z wiórami kości własnej, biomateriałami i błonami resorbowalnymi) lub błon nieresorbowalnych. Wybór techniki zabiegu zależy od lekarza po ocenie rodzaju i wielkości ubytku. Wszystkie techniki zabiegowe cechują się porównywalną skutecznością.

Stan przed leczeniem – resztkowe uzębienie w szczęce, rozległe uszkodzenie kości. Aby wprowadzić implanty konieczne są zabiegi regeneracji kości.

Stan po leczeniu protetycznym – wyjmowane uzupełnienie protetyczne uzupełniające uzębienie oraz podpierające wargę i lewy policzek.

2. Podniesienie dna zatoki szczękowej. Wykonuje się w szczęce w rejonie przedtrzonowców i trzonowców przy ograniczonym pionowym wymiarze kości. Zabieg może być prowadzony przez nawiercone łoże implantu i polega na niewielkim przesunięciu dna zatoki szczękowej za pomocą specjalnych narzędzi w celu umożliwienia implantacji (ewentualnie z dodatkową aplikacją biomateriału lub założeniem resorbowalnej błony). Jeżeli deficyt pionowego wymiaru kości jest większy wykonuje się okienko w bocznej ścianie zatoki szczękowej przez które podnosi się błonę śluzową zatoki i przeważnie aplikuje biomateriał i zakłada błonę.

Po wprowadzeniu implantu rana jest zamknięta szwami, zaś implant goi się poddziąsłowo (rzadziej gojenie implantu jest przezdziąsłowe). Osteointegracja, a więc nawarstwianie kości na implant trwa kilka tygodni. Drugi zabieg chirurgiczny polega na odsłonięciu implantu. Termin jego wykonania zależy od złożoności pierwszego zabiegu i ma miejsce po 1,5 – 5 miesiącach od wprowadzenia implantu. Jeżeli jakość i ilość dziąsła jest odpowiednia jest to zabieg krótki i małoinwazyjny. Przeważnie jednak dziąsło wymaga korekty, dlatego wykonuje się zabiegi rekonstrukcji dziąsła z wykorzystaniem przeszczepów dziąsła z podniebienia/guza szczęki. Zabiegi rekonstrukcji dziąsła są niezbędne, gdyż poprawiają jakość tkanek miękkich, które zwiększają długoczasową stabilność kości wokół implantów.

Po 2-6 tygodniach od odsłonięcia implantu przystępuje się do wykonania uzupełnienia protetycznego.

Zdjęcie kliniczne i RTG pacjenta z pojedynczymi zębami, które stanowią filary mostów. Wszystkie zęby w szczęce zakwalifikowano do usunięcia, podobnie jak trzonowce w żuchwie.

Kilkanaście lat po leczeniu. Most na 6 implantach w szczęce. Dwa mosty uzupełniające trzonowce w żuchwie. Implantacje były możliwe po wykonaniu zabiegów rekonstrukcji kości – w szczęce z użyciem biomateriałów, w żuchwie – przeszczepów kości własnej pacjenta. W szczęce wykonane były też zabiegi podniesienia dna zatok szczękowych.

Istnieje również możliwość wprowadzenia implantu bezpośrednio po usunięciu zęba. Zabieg taki jest jednak możliwy tylko w przypadku istnienia idealnych warunków kostnych i dziąsłowych.

Złamany siekacz boczny po stronie lewej w szczęce.

Bezpośrednio po usunięciu korzenia zęba wprowadzono implant na którym osadzono koronę tymczasową.

Pacjent z licznymi brakami. W szczęce widoczne zaczepy wkręcone w implant, które służą do stabilizacji protezy górnej. W żuchwie dwa zniszczone korzenie zębów, przeznaczone do usunięcia.

Szablon chirurgiczny, który wykorzystuje się podczas zabiegu implantacji. Pozycje implantów planuje się przez zabiegiem na podstawie badania radiologicznego – tomografii komputerowej.

Po wprowadzeniu implantów osadzana jest tymczasowa rekonstrukcja protetyczna, która służy kilkanaście tygodni do momentu wykonania uzupełnienia docelowego.

Docelowe uzupełnienie protetyczne w żuchwie wsparte na sześciu impantach.